ความสำคัญของการป้องกันอัคคีภัยในการจัดการกับไฟป่า

การจัดการเชื้อเพลิง

ในการจัดการกับไฟป่า มีกลยุทธ์สำคัญที่เรียกว่า “controlled burns” เป็นส่วนสำคัญที่เจ้าหน้าที่จะจุดไฟขนาดเล็กในสภาวะที่ได้รับการควบคุม โดยการทำเช่นนี้เป็นประจำเพื่อลดปริมาณเชื้อเพลิงและป้องกันการเกิดไฟป่าที่รุนแรงมากขึ้น การควบคุมความชื้น สภาพลม และอุณหภูมิมีบทบาทสำคัญในการป้องกันไม่ให้เกิดไฟป่าที่อันตราย การทำแบบนี้เหมือนกับการตัดไฟแต่ต้นลม เพราะ จะทำลายเชื้อเพลิงขนาดเล็กๆ ที่มีอยู่ก่อนที่จะสะสมและกลายเป็นเพลิงที่รุนแรงมาก

การตัดขยายระยะด้วยวิธีกล (Mechanical Thinning) เป็นเทคนิคอีกอย่างหนึ่งที่นำมาใช้ในการกำจัดต้นไม้ขนาดเล็กและพุ่มไม้เตี้ยด้วยเครื่องจักร เป็นการลดความหนาแน่นของป่าลง เช่น การกำจัดต้นไม้ที่มีเส้นผ่านศูนย์กลางน้อยกว่า 6 นิ้วที่ความสูงอก (diameter at breast height หรือ DBH) หรือการสร้างช่องว่างระหว่างยอดไม้พุ่ม 10-15 ฟุต การแออัดเป็นปัจจัยสำคัญในการควบคุมการแพร่กระจายของไฟ เมื่อไม่มีการแออัดแล้ว การดับเพลิงจะง่ายขึ้น

อาคารและการวางผังเมือง

การก่อสร้างในพื้นที่เสี่ยงต่อการเกิดเพลิงไหม้อาจต้องใช้วัสดุที่ตรงตามมาตรฐานไฟ ‘Class A’ ภายใต้มาตรฐาน ASTM E84 ซึ่งแสดงถึงความต้านทานต่อการแพร่กระจายของไฟ วัสดุตัวอย่างได้แก่ ไฟเบอร์ซีเมนต์ ปูนปลาสเตอร์ และโลหะ กระดานชนวน หรือกระเบื้องดินเผาสำหรับหลังคา นอกจากนี้กฎระเบียบอาจกำหนดให้มี พื้นที่ป้องกัน รอบๆ อาคารสูงถึง 100 ฟุต โดยแบ่งเป็นโซนต่างๆ เช่น โซน 1 อาจกำหนดให้ต้องกำจัดพืชที่ติดไฟได้ทั้งหมดภายในระยะ 30 ฟุตของโครงสร้าง ในขณะที่โซน 2 อาจเกี่ยวข้องกับการลดหรือเปลี่ยนพืชพรรณด้วยพืชทนไฟที่สูงถึง 100 ฟุต

การเฝ้าระวังดาวเทียมและทางอากาศ

ระบบขั้นสูงเช่น MODIS (Moderate Resolution Imaging Spectroradiometer) และ VIIRS (Visible Infrared Imaging Radiometer Suite) สามารถตรวจจับเพลิงไหม้อย่างมีความละเอียดในพื้นที่ใหญ่และให้ข้อมูลพิกัดที่มีความถูกต้องตามระยะที่อาจจะผิดพลาดไม่เกิน 1,500 ฟุต สิ่งนี้มีความสำคัญในการดับเพลิงตั้งแต่เริ่มต้น

เซ็นเซอร์ภาคพื้นดิน

เครือข่ายเซ็นเซอร์ซึ่งมักเชื่อมต่อผ่าน LoRaWAN (long-range wide area network) สามารถครอบคลุมพื้นที่ป่าอันกว้างใหญ่ โดยให้ข้อมูลเกี่ยวกับอุณหภูมิ ควัน และแม้กระทั่งการเปลี่ยนแปลงของลม เซ็นเซอร์เหล่านี้สามารถตรวจจับอุณหภูมิที่เพิ่มขึ้นต่ำสุดเพียง 0.5°C ซึ่งส่งสัญญาณถึงความเป็นไปได้ที่จะเกิดเพลิงไหม้อาจเกิดขึ้น

เทคโนโลยีโดรน

โดรนที่ติดตั้งกล้องหลายสเปกตรัมสามารถให้ข้อมูลเกี่ยวกับสภาพพื้นดินอย่างละเอียด รวมถึงการประเมินพื้นที่แห้งหรือแหล่งกำเนิดประกายไฟ โดรนเหล่านี้ทำงานด้วยอายุการใช้งานแบตเตอรี่และสามารถบินได้ประมาณ 30-40 นาที ครอบคลุมพื้นที่สูงสุด 50 เฮกตาร์ในเที่ยวบินเดียว ขึ้นอยู่กับรุ่นและความจุของแบตเตอรี่ นอกจากนี้โดรนยังสามารถทำการตรวจสอบใกล้ชิดในพื้นที่ที่เข้าถึงยากโดยใช้การถ่ายภาพความร้อนเพื่อตรวจจับจุดร้อนที่มองไม่เห็นด้วยตาเปล่า โดยมีความไวในการตรวจจับความแตกต่างของความร้อนเพียง 0.1°C

การดับเพลิงทางอากาศ

เครื่องบิน เช่น Air Tractor AT-802F สามารถบรรทุกน้ำหรือสารดับไฟได้มากถึง 800 แกลลอน โดยสารดับไฟเหล่านั้นมักประกอบด้วยแอมโมเนียมฟอสเฟตหรือซัลเฟตพร้อมตัวปรับความหนืด (viscosity modifier) เพื่อให้สามารถเกาะติดกับพืชพรรณได้ นอกจากนี้ยังมีเรื่องของ Helitankers เช่นเดียวกับ S-64 Aircrane สามารถส่งน้ำได้มากถึง 2,650 แกลลอน ใช้สำหรับวางแนวป้องกันไฟเพื่อควบคุมเพลิง

การดับเพลิงภาคพื้นดิน

นักดับเพลิงมักจะใช้เครื่องมือเฉพาะ เช่น Pulaskis (ขวานและจอบรวมกัน) ในการขุดแนวไฟ เพื่อฉีดสารดับเพลิงเข้าภายใน หรืออาจจะใช้สำหรับการแหวกทางป่าเพื่อให้นักดับเพลิงเข้าไปดับเพลิง นอกจากนี้ยังมีปั๊มและสายยางแบบพกพาที่ใช้ภาคพื้นดินสามารถส่งน้ำได้ประมาณ 50 – 350 แกลลอนต่อนาที ขึ้นอยู่กับข้อกำหนดของอุปกรณ์และแรงดันน้ำ

ระเบียบปฏิบัติในการอพยพ

การแจ้งเตือนสำหรับการอพยพมักมีระดับตั้งแต่ระดับ 1 (be alert) ไปจนถึงระดับ 3 (leave immediately) การแจ้งเตือนเหล่านี้สามารถสื่อสารได้ผ่านหลายช่องทาง เช่น ไซเรน การแจ้งเตือนทางโทรศัพท์ และการแจ้งเตือนแบบ door-to-door โดยเจ้าหน้าที่ฉุกเฉิน